Pisząc o klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania, nie sposób nie odwołać się do krótkiej historii psychiatrii. Należy przynajmniej przywołać twórców pierwszych podziałów i nazewnictwa, często wykorzystywanych do dziś. Podwaliny spotykamy już ok. V wieku przed naszą erą. Pierwsi badacze upatrywali przyczyny zaburzeń w działaniu sił nadprzyrodzonych. Ale już w starożytnej Grecji istnieli lekarze, którzy reprezentowali nurt biologiczny, oparty na obserwacjach klinicznych pacjentów i próbowali znaleźć skuteczne lekarstwa. Niestety czasy Cesarstwa Rzymskiego i Średniowiecza to upadek medycyny w dzisiejszym znaczeniu. Chorych psychicznie traktowano jako nawiedzonych przez demony, palono na stosie, polewano wodą, zamykano w lochach. Wyjątek stanowiło środowisko lekarzy Świata arabskiego, głoszące teorie o neurofizjologicznych podstawach zaburzeń psychicznych. Pewien przełom nastąpił w XVIII wieku, wtedy to Jerzy III, król Anglii zachorował psychicznie, następnie jego stan się poprawił. Uznano wtedy, ze zaburzenia psychiczne mogą być przejściowe i można je skutecznie leczyć. Jednak współczesna psychiatria rozwinęła się dopiero w XX wieku. Odkryto pierwsze neuroprzekaźniki, wprowadzano współczesne klasyfikacje, zsyntetyzowano pierwsze neuroleptyki(lata 50-te), wprowadzono neuroobrazowanie(lata 80-te). Oto najważniejsze postacie, które przyczyniły się do powstania dzisiejszego podziału zaburzeń psychicznych: [column size="1-2" ] Hippokrates z Kos - zwany "ojcem medycyny" próbował racjonalizować swoje obserwacje pacjentów, stworzył teorię humoralną, opisał cztery typy temperamentów zależnych od przewagi jednego z płynów ustrojowych: sangwiniczny(przewaga krwi, choleryczny(żółci), flegmatyczny(śluzu), melancholiczny(czarnej żółci). Awicenna - perski lekarz żyjący w XI wieku, próbował wiązać psychopatologię z zaburzeniami fizjologicznymi. To jego autorstwa jest koncepcja powiązania uczuć wewnętrznych z pulsem. Jest autorem nowożytnej neuropsychiatrii, jako pierwszy opisał wiele zaburzeń psychicznych: paraliż, melancholię, halucynacje, zaburzenia snu, epilepsję. Emil Kraepelin - rozbudował psychiatrię do rangi nauki interdyscyplinarnej, wprowadzi do niej wątki psychologiczne(psychologia długo była podkategorią filozofii), na podstawie anatomopatologii czynników przyczynowych stworzył nową klasyfikację zaburzeń psychicznych. Od tego czasu uważamy, że ich przyczyną są czynniki biologiczno-fizjologiczne. [column size="1-2" last="1"] [frame align="left"] [/frame] [/column] Obecnie zaburzenia psychiczne podzielono i opisano w dwóch obowiązujących klasyfikacjach. DSM-IV (Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders) stworzonej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne - APA. ICD-10 Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych International Statistic Classification of Diseases and Related Problems) opracowanej przez WHO (Światową organizację Zdrowia) Istnieją różnice pomiędzy nimi. Amerykanie zwracają większą uwagę na objawy osiowe i starają się aby z ich podziału wynikały wskazówki praktyczne co do diagnozy różnicowej, kryteriów diagnostycznych i wskazują metody leczenia z wyboru. Podejście WHO jest bardziej akademickie, pozostawia większą dowolność specjalistom psychiatrom, klasyfikacja jest bardziej rozbudowana. Wydaje się, ze za główne przyczyny podziału uznano etiologię zaburzeń a nie ich obraz. Np. rozpoznając depresję wg ICD-10 powinniśmy zwrócić uwagę na jej przyczynę: tło organiczne, afektywne schorzenia endogenne, towarzyszące jednostki chorobowe somatyczne lub psychiczne. Dopiero w następnym kroku oceniamy jej głębokość i ustalamy metody leczenia. Specjaliści za oceanu, uznając że większość zaburzeń depresyjnych leczy się w podobny sposób, skupiają się na przebiegu klinicznym, skala objawów jest tu kryterium pierwszorzędowym. Oba podziały mają swoje wady i zalety, więc warto poznać różnice i porównać. Należy tu wspomnieć, że obie klasyfikacje nie wyczerpują dzisiejszych problemów psychiatrów, wyodrębniono już wiele schorzeń, których w nich brak. Trwają prace nad nowymi wersjami, DSM-V ukaże się prawdopodobnie w maju 2013 roku a ICD-11 planuje premierę na 2014-15 rok. W Polsce od 1996 roku obowiązuje ICD-10, zamieszczamy rozdział F czyli opisujący zaburzenia psychiczne i zachowania. Więcej informacji